غزل مناجاتی با خداوند
دستی که بالا آمده کارش گداییست کـار تو آیا با گـدا بـیاعـتـناییست؟ تـو بـینــیـاز بـینــیـاز بـینــیـازی این اشکهـا دار و نـدار بیـنواییست خیلی غریبم با تو، خیلی دورم از تو برگشتهام... دیگر زمان آشناییست آنقدر میبخشی که دیگر شک ندارم با نا امیدی توبه کردن بیخداییست هی قـول دادم تـوبههـایم توبه باشند بس که صبوری، عادت من بیوفاییست تاریکی قـلـبم دو چـشـمم را گـرفـته ای نور بیپایان که یادت روشناییست باید تو را با هر نفـس دید و پرستید من دیدمت دیدم، خدای من خداییست... دوزخ نشینم کن ولی رو بر نگردان چون سوختن آسان تر از درد جداییست وقتی تمام خواهشم بخـشیدن توست بیشک«غلط کردم» شروع هر دعاییست این دست را خالی به سینه برنگردان دستی که بـالا آمده دست گداییست |